Eerste bezoek aan de school van Sichuan

21 juli 2009

Onze eerste bezoek was de Ju Yuan middelbare school in de stad Du Jiang Yan. Dit is een tijdens de aardbeving zwaar beschadigde middelbare school (veel TV beelden getoond).

De school heeft van verschillende organisaties en stichtingen donaties gehad. Met dit geld wordt er een nieuw school gebouw gebouwd. Volgens de planning wordt de nieuwe school voor de nieuwe school seizoen van 2009 opgeleverd. De omvang van deze school is 2100 studenten.

Mijn eerste indruk van het school gebouw was 'WOW, wat een groot gebouw'. De nieuwe school is super mooi van buiten kant en er is zelfs een kunstgras voetbalveld. Kortom het is een groot en moderne school geworden. Echter ben ik benieuwd naar de volgende vragen:

Is de school niet een beetje overdreven groot gebouwd?

Zijn alle donaties van Du Jian Yan naar deze school gegaan?

Hoe zien de overige scholen eruit in Du Jian Yan?

Voor vertrek

Sinds mijn deelname aan het project was ik bezig geweest met het opzoeken van informatie over de beving van 2008. Ik besefte me nu pas hoe erg de beving was geweest. De aardbeving had een kracht van 7,8 op de Schaal van richter en richtte zware schade aan. Veel gebouwen zijn vernietigd. Er zijn veel doden en gewonden gevallen. Nu een jaar later is de wederopbouw volop bezig. Ik ben erg benieuwd naar wat ik ga zien en meemaken. Ik hoop dat de mensen zijn eigen leven weer op hebben gepakt en ingericht.

Ik ga voornamelijk bezig houden met de video opname. Ik wil een video clip maken van tien minuten. Deze video clip gaat dan over hoe jongeren denken over hun toekomst. Zien zij nog hoop op een toekomst? Wat voor levensomstandigheden verwachten zij aankomende jaren? Ik ben benieuwd naar hun verhalen.

Ik hoop dat dit project een klein steentje te kunnen bijdragen aan de opbouw en plaatselijke educatie. Ik hoop dat we veel mensen in Nederland kunnen verijken met onze verhalen en beelden. Zodat meer mensen klein steentje willen bijdragen aan Sichuan.

Wow! Earthquake, run!

Alle deelnemers van dit project worden aan de chinese studenten van Zigong gekoppeld (buddy's). In de eerste week gaan wij met onze buddies de rampgebieden, wederopbouwprojecten voor kinderen en scholen bezoeken. We maken dan kennis met de lokale kinderen en de familie leden van de kinderen.

Mijn buddy heet Samual, Zhou Ming. Hij studeert Engels en Russisch in Suse.

Vandaag heb ik kort contact gehad met Samual. Hij vertelde mij hoe hij vorig jaar 12 mei 2008 de beving heeft beleeft.

Mail van Samual:

In that afternoon we were preparing to go into the classroom on the fourth floor. And our foreign teacher Winston was opening the door. Most of our classmates waited behind him .I sat down on the step stone chatting with my classmates as usual. The teaching building was full of students and teachers who were ready to have class. These were what we did before the earthquake. Everything was going as usual, nothing different.

After a few seconds, something strange happened to us. Why I use "strange" because we, as we are youth, never had the experience of earthquake. I had the feeling that someone was pushing me. My arse was shaking obviously and I asked my guy "what are you doing?". He responded with harmless expression. It is amusing that some girls were also asking each other "do you feel something?" At the same time Winston cannot put the key into the key hole to open the door. Suddenly a girl shouted loudly "wow! Earthquake, run!" All the people seemed clear at once and ran to the ground. People packed the floor. But our teachers ask us to be orderly. It was still shaking when we were on the ground. I still remember that the electrical wiring was swishing. We could hear the shaking of the windows. I saw some girls crying. All the people waited on the ground. However, nobody told us how to do at first. Because at that moment no one realized the seriousness of the issue. After a few minutes our school asked all the students to go to the playground waiting for next the new.

A few minutes later, I knew it is a serious earthquake happened in wenchuan from the mobile paper. Most of our students were busy to phone their families or good friends including me. But it was in wain. There was no signal at all. Everyone was anxious seat and blindfold.

At that night, we took our mattings to the playground or someplace wide to stay over. The school seemed very busy .(the picture I gave to you) In the mid-night, we still felt aftershocks. We stayed on the playground for more than two days which are really very special for our lives. And the colleges in chengdu even stopped having classes for a longer time.

Those days we also payed close attention to the TV from which we knew the seriousness of the quake .many people died. Most of girl cried when they were moved by the news. It was really moving in those days, memorable days.

Weer aardbeving in Sichuan. Wat nu!!

Afgelopen dinsdag was het weer raak! Weer een aardbeving in Sichuan. Deze keer minder krachtiger dan vorig jaar.

Ik vind het raar dat er bijna geen media aandacht is voor de tweede aardbeving in Sichuan. Vorig jaar had de aardbeving een kracht van 7,8 en dit jaar een kracht van 5,1. Betekent dat dat er minder schade is geleden? Volgens mij komt de klap juist dubbel zo hard aan bij de mensen. Ze zijn maar net een jaar bezig met de wederopbouw en nu moeten ze misschien helemaal opnieuw beginnen. Moeten de mensen na een jaar opnieuw het verlies van families en eigen bezittingen lijden? Ik weet het niet. Ik krijg kippenvel als ik eraan denk.

Eindelijk beginnen met mijn blog

Afgelopen weken was ik voornamelijk druk bezig geweest met het maken van deze blog. Nu ik eindelijk klaar ben. Kan ik eindelijk beginnen met het bijhouden van mijn blog.